Liefde

Liefde, verlangen...verhangen.

Wat is er spiritueler dan liefde?

Is het allemaal te groot om waar te zijn? Een groot egoïsme van de mens waarin je leeft, of is het mooi?

Ik heb vandaag ontdekt dat het eigenlijk egoïsme is van de mens. Waarom? Wel...het draait uiteindelijk om gevoelens, voel ik iets voor die persoon ja of nee. Is dat reëel, ja natuurlijk. Het is de reële werkelijkheid eigenlijk. Anders ben je nergens. Voel je iets voor de persoon en ga je ervoor of niet? Ik heb vandaag ontdekt dat ik misschien één van de types ben die waarschijnlijk het moet doen met wanhopigheid. Door mijn wanhopigheid ben ik wel wijzer geworden, dus ik heb er kennis aan vergaard. Ik heb gewoon het idee dat ik voorlopig geen gevoelens voor niemand nie zal krijgen. Ik heb eens gevoelens gehad door me ervoor uit te sloven en het ook enigzins te voelen, maar ik was me er niet bewust van. Ik weet dat het me gelukkig maakte voor die persoon moeite te doen. Maar de hele connectie dat er iets uit zou ontstaan is mij totaal ontschoten. Zo zie je maar, we denken allemaal maar aan onszelf en we houden geen rekening met de omgeving. Ik was er niet naar op zoek, dus ik kreeg het. Simpel als dat. Maar wat is nu het mysterie? Dat is de wanhopigheid. Want door wanhopigheid kunnen we onszelf dingen permitteren te doen die we normaal gesproken niet zouden doen. Ik denk dat meisjes dat vooral hebben als ze op zoek zijn naar een vent. Wij mannen zieken het liever uit...wij voelen ons liever miserable. En af en toe uiten wij dat ook.

Waarom ik deze topic begonnen ben is omdat ik toch nieuwsgierig ben naar dat alles. Ik vraag me wel eens af: hoe zit dat met die mensen die verlatingsangst hebben? Net zoals ik. Want hebben zij een relatie uit wanhoop? Is dat de reële reactie erop? Is dat terecht? Is dat fijn? Het lijkt mij niet fijn om zo te moeten angsten om je relatie. Je moet jezelf kunnen zijn, je moet vrij zijn, je moet je fijn voelen.

Alles is zo logisch, maar toch ook onlogisch ter gelijke tijd. Waarom moeten mensen lijden?

Wanneer houdt het egoïsme op zou je bijna zeggen. Op het moment dat je iemand maar een kans geeft omdat je toch niemand kunt krijgen?
Nee, maar dat is waar wij genoegen mee moeten nemen. Wij kunnen niet besluiten van: ''hey, misschien is dat wel een boeiend persoon om een relatie mee te beginnen, laat ik er eens iets mee opbouwen''.

Dat vind ik wel jammer aan de liefde. Het is ook jammer als je het al bij voorbaat ziet aankomen. En je weet van jezelf: ''ik ben wanhopig, maar ik moet deze kans grijpen, anders ben ik een mislukkeling''.

Waarom heb ik niet zoveel met de liefde, omdat het altijd fout was. Het kwam niet goed uit, of de gevoelens waren er niet, dus ik kan van mezelf zeggen: ''ik heb goed gehandeld''. Maar ik kan NU achteraf zeggen, ik was niet wanhopig genoeg. Dus eigenlijk heb ik geen kansen gemist, dus hoef ik me niet miserable te voelen. Zeg dat maar eens tegen jezelf, eens kijken of je het gelooft. Ik zelf niet, maar waarom is dat? Omdat ik ergens te lang in blijf hangen? Omdat ik ergens door geobsedeerd ben?

Ik hoop liefde te vinden, dat is mijn punt. Ik weet alleen niet of ik mee kan leven dat ik het onterecht doe. Dat ik het niet voor de juiste reden doe. Maar dat is de heilige maagd maria talking. De braverik die nooit vriendinnetjes had. Ik weet niet of ik die persoon wil zijn. Daarom start ik deze topic, wie weet dat ik voor één van mijn grootste tegenzinnigheden aanloop in het nieuwe jaar. Een erkenning van het menselijke egoïsme, ik word er deel van en ik kan het niet meer ontkennen. Ik wordt deel van de maatschappij en de onzekerheid verdwijnt. Dat is de theorie athans, of het echt gebeurd weet ik niet. Is dat volwassen worden?

Is dat de fase die je moet doorlopen om groot te worden? Of niet voor iedereen natuurlijk, iedereen op zijn eigen manier, maar toch komt het op hetzelfde neer. Je hebt het egoïsme geaccepteerd en je gaat leven.

Ik wou dit even aanduiden omdat het toch wel een belangrijk filosofisch iets is.

Hoe denken jullie over de liefde? Is de liefde mooi, is de liefde schadelijk, is het onbedaarlijk (dat woord bestaat niet).

Groetjes Arthur

Weetje, jij bent teveel met de liefde bezig. De vraag die jij jezelf moet stellen is: Waarom?

Liefde is iets chemisch, het werkt niet als er maar van 1 kant een vonk komt, liefde is ook niet iets wat je zelf in de hand hebt en liefde is ook iets anders dan houden van.

Ik weet niet hoe oud je bent, maar als je nog gewoon jeugdig bent zo rond je 20e is de kans groot dat je net als zoveel jongeren geen zin hebt in liefde, terwijl je toch ergens de begeerte hebt om iemand te hebben om van te houden en dan kijk je mischien zelfs wel een beetje jaloers naar vrienden die al wel een partner hebben.

Liefde heeft ook niks met egoïsme te maken, dat jij het mischien zo ervaart kan voortkomen uit jou ervaringen met mensen in het verleden. Ga niet opzoek naar liefde, als de liefde echt is, vind het jou!

Om antwoord te geven op jou slotvraag:

Ja liefde is mooi, en ja liefde is schadelijk, het is waarschijnlijk het enige in het leven dat je zo ontzettend veel dingen tegelijkertijd kan laten voelen dat je het idee hebt dat je bijna uit elkaar spat. Mijn eigen kijk op liefde is niks anders dan dat van anderen.

Ik ben nu 18 jaar, ik zit nog op school en heb al een x aantal vriendinnen gehad. Zo gaat dat, ze komen en gaan, maar de vraag of ik echt ooit verliefd ben geweest? Ik betwijfel het als ik terugkijk op mijn eigen relaties. De laatste tijd heb ik meer het idee dat ik graag bij iemand wil zijn om haar te beschermen, om er voor haar te zijn meer dan voor mijn eigen persoonlijke belangen.

wrong, wrong, wrong, wrong, wrong, wrong, wrong, wrong!

Liefde is NIET anders dan houden van. Hoe kan ik dat weten, omdat ik het zelf heb meegemaakt. Je weet pas wat liefde is op het moment dat je het kwijtraakt, dan weet je dat je van iemand gehouden hebt, of het nou bewust was of onbewust, en ook zelfs of je met iemand hebt gehad of niet. Want ik heb nooit iets met deze persoon gehad, maar ik weet dat ik ervan hield. Waarom? Misschien om haar persoonlijk, misschien is dat iemand waar ik verliefd op zou kunnen worden. Iemand die lief en verlegen is.

Ik ben wel verliefd geweest, maar heb geen relaties gehad, zo gaat dat.

Liefde heeft wel degelijk met egoïsme te maken, alleen mensen die liefde ervaren die ervaren het niet zo. Die mensen zijn naïef, naar mijn idee. En dat is ook het mooie aan liefde, je moet ervoor naïef zijn, dus ja, misschien wel logisch dat het mij niet vindt.

Waar ik mee zit, is dat ik niet weet hoe ik het ongedaan moet maken, ik heb het idee dat ik altijd liefde als iets egoïstisch zal vinden en niet in staat zal zijn om ook maar iets voor iemand te voelen. Want ik weet dat het tijdelijk is en dat het moet omslaan in houden van, en dat is voor mij iets onmogelijks om te doen als ik het als egoïstisch ervaar.

De waarheid is dat ik ook niet weet wat ik in godsnaam wil. Ik weet wel dat ik me niet dood wil gooien in pogingen om het te ontdekken. Want ik weet dat ik ga flippen op het moment dat het niet gaat zoals ik wil en ik alles zal doen om die persoon kapot te maken.

En dat, is liefde voor mij. Liefde is niks meer dan diegene pijn doen en laten zien dat je echt van diegene houdt.

Liefde is hetzelfde als haat in mijn ogen, niks meer en niks minder. De reden dat ik ook zo somber over alles ben is dat het tenminste een heftig gevoel is, en dat wil ik niet kwijt.

Ik denk dat het voor sommige mensen gewoon niet is weggelegd. Waarom niet? Omdat ze niet naïef zijn, omdat ze beter dan dan anderen? Dat niet, athans, dat zou het niet moeten zijn.

Soms is naïef zijn positief, soms al wil je het niet, je krijgt er tenminste iets mee als liefde. Dat kan niet als je niet naïef bent.

Ik wil gewoon weten wat ik hieraan heb, aan de manier waarop ik denk. Wat krijg ik daarvoor terug? Dat ik niet zo gauw de fout inga?

Uiteindelijk maken we allemaal fouten, of we dat nou willen of niet.

Het is gewoon zo dat ik zelfs nu al onbewust liefde van me afkeer, terwijl het niet de bedoeling is.

Ik heb de begeerte niet om van iemand te houden, maar om zelf van gehouden te worden, ik wil dat gevoel, al is het niet echt.

Dan zal er wel iets niet met mij kloppen denk ik. Dan kom ik liefde tekort, misschien dat ik dat nooit zo ervaren heb, maar nu toch wel. Ik wil dat iemand anders mij liefde geeft waaraan ik dat aan andere dingen gehad zou moeten hebben. Zoals de liefde van ouders, maar zelfs dat heb ik niet. Dat ervaar ik tenminste niet zo.

Dat leidt tot zelfvertrouwen en zelfliefde als andere mensen van je houden. En ik hou niet van mezelf, dus ik kan ook niet van anderen houden.

Ik vraag me gewoon af wat ik in godsnaam moet doen om het wel zo te krijgen...bij het typen van dit bericht krijg ik ook af en toe tranen in me ogen, dan weet je wel hoe ver het is.

Maar ik hoop dat je het niet erg vind dat ik zo te buiten ga aan dit. Ik vind dat een forum dient om over dit soort onderwerpen te praten, dingen die je dwarszitten.......zo wissel je ervaringen uit. Als je nog advies voor me hebt, laat het dan horen alsjeblieft.

Het zit gewoon zo diep....zo diep dat ik niet weet waar ik het uit moet halen.

Je hebt vriendinnen gehad, maar wat was dat? Ik weet bij voorbaat al dat het niet gaat werken, ik ben gewoon niet sociaal. Ik interesseer me niet voor andere mensen en ik wil niet de vriend van iemand zijn zodat diegene zich goed voelt over zichzelf. Dat noem ik egoïsme.

Je spreekt nu dat het hoort, het komen en gaan van vriendinnen, maar niet iedereen heeft dat, dus wat zegt dat over ons? Dat wij er niet bij horen? Dat wij einzelgängers zijn?

Ik denk dat ik zelf beschermd wil worden door iemand...voor al het kwade in de wereld, al is het maar tijdelijk.

Dat je zelf nooit ervaren hebt dat je genoeg liefde van je ouders kreeg is een geschil dat tussen jou en je ouders ligt, het beste wat je in dat geval kunt doen is het er met je ouders over hebben en waarom jij vind dat je nooit genoeg liefde van hun hebt gekregen, want daar heb je uiteraard een argument voor!


Ik denk niet dat liefde ligt in naief zijn, het komt zeker wel voor in liefde, zoals (ik noem maar even wat, no offense dus) jonge meiden die met jongens optrekken die vele jaren ouder dan hun zijn, meer levenservaring hebben, de meiden kicken dan op de rush om bij zo iemand te zijn terwijl het niets met liefde te maken heeft, al denken ze zelf van wel. Zoiets is naief en kalverliefde. En de jongens vinden het uiteraard wel best want die hebben een lekkere jonge vriendin die ze alles kunnen wijsmaken.

Ik ben zelf ook niet naief, ik laat me niet voor de gek houden en als ik zeg punt uit dan is het wat mij betreft ook punt uit.

Dat jij nu zelf verlangd naar een arm om je heen en iemand die van je houd kan voortkomen uit jou argument dat je nooit genoeg liefde van je ouders hebt gehad.
Maar juist dan is het verkeerd om wanhopig op zoek te gaan naar die geruststellende stem en die warme arm om je heen, zie dan eerst van jezelf te houden, bouw zelfrespect op maar laat het niet narcistisch worden.

Jij wilt weten wat je hebt aan het feit dat je onbewust liefde afkeerd, in principe heb je daar niks aan. Door schade en schande worden we handig, maar of dat ook wijs is.

Je moet liefde inlaten zodat je zelf ervaart wat het is, zodat je er feitelijke ervaring mee opbouwt waardoor je er zelf ook handiger mee word. Toen ik de eerste keer een vriendin had wist ik bij god ook niet wat ik moest doen of zeggen. maar later leer je dat de relatie toch niks word als je niet jezelf kan zijn.

En als je zit met het feit dat je je graag intiem wilt zijn met je vriendin, dan is leren met vallen en opstaan alsnog de beste manier. Maar intiem met je vriendin zijn kan ook betekenen dat je graag geheimen wilt doorgeven en jou levenservaring met haar wilt delen, hoe ze ook mogen zijn. Daar kan ik je wel een tip over geven, ik ben zelf ook niet iemand die zijn geheimen graag deelt, dus de beste manier om een geheim te bewaren, is om hem voor jezelf te houden, zelfs in de liefde mag je nog wel je eigen ding hebben!

Ik denk dat je gelijk hebt.

Ik weet alleen niet hoe ik van mezelf dien te houden, wie moet dat doen voor mij? Want ik weet dat ik het niet kan.

Is het gek dat ik ernaar op zoek ben? Is het fout om het te doen? Ik denk dat het de meest logisch reactie is. Kun je niet van jezelf leren houden doordat een ander van je houdt en je zelfrespect opdoet? Die ander doet je waarderen?

Het lijkt me ook wel moeilijk, dus zit ik met een waarschijnlijke verlatingsangst voor de rest van me leven. Relatietherapie is ook niks, omdat ik de hardcore gevoelens niet weet waar het omgaat en ik me niet kan herinneren dat ik ooit eenzaam ben geweest. Maar misschien dat ik die gevoelens wel verdrongen heb. Is het dan niet zaak om die naar boven te krijgen?

Het is vervelend dat liefde ook een vaardigheid is, ik dacht dat iedereen het wel in zich had, op zijn eigen manier.

Wat ik met naief bedoel, is dat je er niet over nadenkt als je overkomt, je laat het als het ware je overkomen, dat noem ik naief. Naïviteit is niet per definitie negatief, het kan ook positief zijn.

Hoe leer ik liefde te accepteren, hoe kom ik erachter hoe ik van mezelf kan houden...dat zou een vraag moeten zijn die alleen ik kan beantwoorden. Maar hoe ga je naar iets op zoek dat je al tijden geleden verdrongen hebt...of kan het ook op een andere manier?

Vertel me nog even of per definitie iemand anders opzoeken die van je kan houden, waardoor je van jezelf leert houden en jezelf durft te apprecieren, of dat een slecht ding is. Want ik moet weten...ik moet weten of dat helpt, maar ik weet niet of ik dingen aanneem van anderen, ik denk dat ik alsmaar denk van: ''ja, het zal wel''

En tenslotte mijn slotvraag: Is het zaak dat ik van mezelf leer houden of moet ik altijd in onzekerheid verkeren? Bang zijn dat die ander me verlaat? Is bang zijn ergens goed voor? Lijkt me niet als ik erover nadenk, want dan ga ik aan diegene vastclammen, athans, dat lijkt mij.

Dus is het zaak om uit te zoeken hoe ik van mezelf kan houden...daar is maar 1 manier voor mogelijk, en dat is juist waar iedereen zo tegen is.

Naja, ik zal doen wat ik kan, misschien als je deze 2 vragen nog kunt beantwoorden...

Je kunt beginnen met van jezelf te houden door jezelf gewoon te nemen en te waarderen zoals je bent, in plaats van dat je je altijd in zet om iemand anders te zijn. Accepteer gewoon dat jij bent wie je bent en probeer dat niet te veranderen.

En als jij je vermogens om verliefd te kunnen worden lang geleden al verdrongen hebt dan moet je opzoek gaan naar de oorzaak waardoor je het verdrongen hebt, alleen zo kun je jezelf in staat stellen om die barricade op te lossen en jezelf de vrijheid van het liefhebben en bovenal, het accepteren weer terug te geven!

Maar wat ik niet snap, jij zegt dat je liefde niet meer accepteert, terwijl je naar eigen zeggen ooit wel verliefd bent geweest. Roep gewoon die oude gevoelens op. Ga op stap, ontmoet mensen en gooi jezelf eens in het diepe. Wees voor eens gewoon niet bang voor de gevoelens en ervaar zelf hoe de realiteit met liefde zit. Je kan wel thuisblijven zitten, alsmaar denken over liefde en dat het egoistisch is, dat het pijn doet en nog veel meer. Maar liefde is ook mooi en puur als het uit een goed hart komt, en dat heb je zelf in de hand!


En nee, je hoeft niet altijd in onzekerheid te blijven verkeren, waarom zou je?
Onzeker zijn en bang blijven is nergens goed voor, het remt je andere gevoelens juist af en zorgt ervoor dat je terug in je schelp kruipt zodra er wat op je pad komt.
Onzekerheid en bang zijn zijn slechts goed als het in de juiste mate is, het remt je een beetje af en maakt het spannend, its all part of the game called love!

Wie ben ik?

Dat is de vraag die ik moet beantwoorden, zonder dat..ik weet dat ik een lief persoon ben, dat is wat een vriendin tegen me zei.

Maar wie is de andere ik? De onzekere ik?

Het kan natuurlijk zijn dat ik uit meerdere personen besta, dat je als het ware daarmee vrede moet hebben, maar die moet je ontdekken. Je moet die personen vrede met jou laten hebben.

Ik heb het verdrongen omdat ik pijn erdoor lijd, keer op keer op keer.

Ik ben verliefd geweest, en wat is de realiteit van liefde, dat het fijn is. Dat zou het moeten zijn.

Ik denk dat ik ongeveer wel weet wat ik moet doen, al heb ik er problemen mee en de oplossing is niet voor de hand liggend, het wordt zelfs afgewezen. Maar als ik er echt mee zit, dan moet ik het doen.

Ik zal het er eens over hebben bij mijn volgende therapie sessie...kan ik dit wel als voorbeeld gebruiken.

Art, ik zal je eens zeggen, na wat ik gelezen heb lijkt me dat je de liefde nogal negatief bekijkt. Ik ben het eens met Octavius, liefde is echt wel niet hetzelfde als houden van. Bij houden van is wel liefde, maar bij liefde niet per se houden van. [Zal wel even duren eer ik zelf even door heb wat ik hier gezegd heb, maar ik voel dat ik het ermee eens ben ]

Ik denk dat je zo negatief bent tegenover liefde omdat je nog geen relatie hebt gehad. Man, ik ben pas 14, nog een jaar geleden dacht ik nog: nee, ik krijg tot mijn 20ste niemand, op deze leeftijd bestaat geen echte verliefdheid en zeker geen 'houden van'. Een maand later kwam de eerste relatie en een vent die smoor was.
Natuurlijk ging dat snel weer uit, er was geen vuur, alleen maar pijnlijke vonken. Na die relatie dacht ik weer: en nu nog uithouden tot mijn 20ste.

Like, kon ik weten dat pas na een half jaar mijn gevoelens voor een andere kerel beantwoord zouden worden? Daar ben ik nu al een tijdje heel gelukkig mee.

Waarom? Ik twijfelde nooit aan de liefde. Ik dacht nooit diep na over wat het was, hoe het kwam, etc. En dat hoewel ik normaal over werkelijk alles diep filosofisch nadenk. Maar ik had steeds zo'n gevoel dat ik dit maar gewoon moet laten zoals het is, ik geloofde al van jongs af aan dat liefde mooi was, en daar leefde ik maar mee. Thus simplicity shows it's an important ingredient to happiness. :]

Waar ik wel over nadenk, is over het verband tussen liefde en seks. [Kan ik dat hier even noemen?]
Dat zie ik namelijk wel, maar tegenwoordig is liefde en seks niet van elkaar los te halen. Liefde kan niet zonder seks, en seks niet [of nauwelijks] zonder liefde. Why? Waarom kon dat vroeger wel en nu niet?

Oh nee, maar je hebt gelijk hoor.

Het is alleen zo dat ik het idee heb dat het alleen maar gevoelens zijn, meer bestaat er niet. Er bestaat niks om zomaar te besluiten iets met iemand te beginnen, wat de gevoelens ook zijn. Waarom kunnen mensen niet iets met elkaar beginnen om mensen nou eenmaal mensen nodig hebben om te overleven? Ze kunnen niet zonder liefde. Het is een primair ingredient van leven.

Verder, aan de sympathie, van: ''ik ben nog maar 14, en dit en dat'', daar heb ik niet zoveel aan. Je hebt het al ervaren en daar word ik droevig van. Waarom ik niet? vraag ik me af. Ik kan niet begrijpen dat jullie in de illusie leven dat jullie met jullie leugens andere mensen die pech hebben in de liefde steun kunnen bieden. Want de waarheid is: dat kunnen jullie niet, en jullie voelen evenmin die sympatie voor mij.

Maakt dat mij uit? Nou nee, maar ik wil gewoon dat we even realistisch zijn, ik ben namelijk [b]niet[/u] naief. Ik heb dit leven gekregen en IK moet er iets van maken, andere moeten mij niet ''helpen''. Dus jullie ook niet.

Ik weet dat als ik liefde bedoel, dat ik ook houden van bedoel. Je kunt op verschillende manieren van iemand houden, en of het nou gezond is niet, dus bijvoorbeeld geobsedeert door iemand zijn, daar het het niet om. Het gaat erom dat je liefhebt. En hoe, dat maakt niet uit. Het kan zelfs zijn dat haat tot liefde kan leiden.

Je was verdomme 13, hoe kan je dan al denken dat je niemand krijgt? Dat is inderdaad wel heel...maar waar het om gaat: Je bent er al mee bezig. Ik dacht verdomme niet op die leeftijd over relaties.

Ik weet dat je het ongetwijfeld goed bedoelt op jouw manier Morgause, maar je bent pas 14 jaar en dat is een feit. Dat houdt in dat je je nog geen eens bezighoudt met wat mensen voelen of niet. Natuurlijk wel wil je erbij horen en zo, maar je denkt er niet over na. NIET echt.

Wat seks betreft...ik denk dat dat wel zonder liefde kan. Ik ben er behoorlijk zeker van zelfs. Je kunt het puur doen om...klaar te komen.

Wat ik nu al zie in jou, Morgause, is dat je een waanbeeld hebt. Het was VROEGER zo dat dat liefde en seks niet van elkaar gescheiden konden worden, maar nu kan dat heel makkelijk. Steeds meer mensen denken er zo over.

Ik weet niet wat jullie hiervan denken, maar ik weet wel dat ik een punt heb sowieso bij die laatste.

Wat ik ervaar, is dat ik een enorme belangrijke levenles heb geleerd, maar tegen een behoorlijke zware prijs, namelijk dat ik geen relatie heb. Ik heb daarvoor gekozen, of het is misschien wel mijn lot, dan dat ik naief ben. Misschien is mijn lot wel alleen zijn, ik weet het niet. Of dat er iemand op mijn pad komt waarmee ik tevreden moet zijn. Wat uiteindelijk wel gebeurt, maar toch moeten die dingen op mijn manier gaan. Ik weiger me aan te passen aan het denken van anderen. Ik voel dat IK een slachtoffer ben en ik voel dat IK ook het recht heb om liefde op mijn manier in mijn leven te organiseren.

Ik heb het recht om kwaad en verdrietig te zijn, want ik vraag me in godsnaam wel eens af waar ik dit in godsnaam aan te danken heb? Ik weet wel dat ik dingen in mijn leven heb foutgedaan, maar in mijn vorige leven? Waarom moet ik daarvoor boeten?

Als je weer reageert, reageer dan niet meer met je zogenaamde sympatie. Het is niet echt en vooral: het helpt mij niet, het geeft mij geen beter gevoel over mezelf. We zijn allemaal egoïsten, dat weet ik. Probeer je niet schuil te zijn, probeer me niet voor het lapje te houden.

Je beschuldigt me alsof ik een 4jarige ben, niet een 14jarige. Ik weet niet hoe het met jou zat toen je 14 was, maar ik denk al sinds mijn 9e or something over alles, maar dan ook echt alles.

Trouwens, sympathie voelde ik niet bijzonder toen ik dat bericht typte, en nu voel ik het helemaal niet. Ik zei alleen dat iedereen zijn halve sinaasappel vindt, jij dus ook ;]

Arthur schreef:

Oh nee, maar je hebt gelijk hoor.

Het is alleen zo dat ik het idee heb dat het alleen maar gevoelens zijn, meer bestaat er niet. Er bestaat niks om zomaar te besluiten iets met iemand te beginnen, wat de gevoelens ook zijn. Waarom kunnen mensen niet iets met elkaar beginnen om mensen nou eenmaal mensen nodig hebben om te overleven? Ze kunnen niet zonder liefde. Het is een primair ingredient van leven.

Verder, aan de sympathie, van: ''ik ben nog maar 14, en dit en dat'', daar heb ik niet zoveel aan. Je hebt het al ervaren en daar word ik droevig van. Waarom ik niet? vraag ik me af. Ik kan niet begrijpen dat jullie in de illusie leven dat jullie met jullie leugens andere mensen die pech hebben in de liefde steun kunnen bieden. Want de waarheid is: dat kunnen jullie niet, en jullie voelen evenmin die sympatie voor mij.

Maakt dat mij uit? Nou nee, maar ik wil gewoon dat we even realistisch zijn, ik ben namelijk [b]niet[/u] naief. Ik heb dit leven gekregen en IK moet er iets van maken, andere moeten mij niet ''helpen''. Dus jullie ook niet.

Verder heb ik niet gelezen,

Wat een volsagen inhoudsloze en wanhopige tekst, komt niet aankloppen met de vraag om hulp om dat dan nu ineens weer af te wijzen, wat Morgause en ik hier hebben neergezet zijn onze eigen ervaringen en hoe wij liefde zien vanuit ons oogpunt, dat is dus niet iets voor jou om te bekritiseren of in het diskrediet te brengen of zowieso enigzins in twijfel te brengen, waar haal je de lef überhaupt vandaan?

Wij hebben je geprobeerd advies tegeven, tevergeefs.



Ik voelde dusdanige sympathie voor je, gewoonweg omdat ik ook slechts maar een mens ben.

Hier is iets voor je, om over na te denken:

At some point we all have to choose. Do we fall back on what we know?
Or do we step forward to something new
It's hard not to be haunted by our past, our history is what shapes us, what guides us
Our history resurfaces time after time after time
So we have to remember sometimes the most important history, is the history we're making today

You came, you looked, you loosed!

Nou, jullie hebben zeker je mening neergezet, maar ook jullie eigen sympatieke ideeën.

En dat zijn ideeën die ik waanzin vind, en daar mag ik een mening over hebben en dat mag ik zelfs in twijfel brengen.

Dat is wat een mening met zich meebrengt.

Het advies wat ik krijg, daar zit wel wat in. Het is niet zo dat ik alles slecht vind wat jullie zeggen, maar ik mag het er niet mee eens zijn.

Waar je mee komt dat gedicht, is iets wat mij niet zoveel zegt. Dat we de meest belangrijke gebeurtenissen moeten herinneren en moeten beseffen dat dat de herinneringen zijn die we vandaag maken, dus naja, oke, de geschiedenis. Maar waarom is dat boeiend? Wie gaat in godsnaam onthouden wat wij in het verleden hebben gedaan, meegemaakt? We krijgen er geen erkenning voor, we worden er alleen op aangekeken.

Of athans, we worden aangehoord, maar voor de rest...

Ik heb zeker appreciatie voor wat jullie hebben gedaan, en daar dank ik jullie ook voor.

Jullie moeten niet denken dat ik een dwaas ben die niets van iemand wil leren en van niemand iets wil horen.

Ik ben eager om te leren zelfs. Daarom startte ik deze topic ook.

Maar vertel me niet dat ik dingen niet mag, want ik mag ze. Zo mag iedereen ze (de desbetreffende dingen). Of er nou lef voor nodig is of niet, of het tegen de normen en waarden is, dat maakt niet uit. Je kunt mij niet grondwettelijke verbieden zo te reageren als ik doe.

En dat is de wereld waarin ik leef, regels, regels en nog eens regels. Al het andere, doet me niet zoveel. Normen en waarden, af en toe, maar soms moet je ervan af wijken, vooral als je je mening wilt kunnen uiten zo goed als mogelijk.

Ik vind persoonlijk dat je fout zit als je denkt dat mensen je geen erkenning geven over dingen die je in het verleden hebt gedaan, je word er alleen op aangekeken, zoals jij zegt, als je geen positieve dingen hebt weten te bereiken in je verleden.

Ik zal het gedicht, en tevens mijn ondertekst even naderverklaren.

Het houd in dat we op een bepaald punt in ons leven allemaal moeten bepalen of we binnen ons eigen wereldje blijven, of buiten onze eigen grenzen stappen om zo nieuwe ervaringen op te doen, dingen tot je laten komen en om eindelijk te zien dat er een hele grote wereld daarbuiten is.

Zoals ik jou verhalen lees zit jij gevangen in jou eigen gecreërde vicieuze cirkel die je niet kan doorbreken omdat je er teveel mee bezig bent. Jij houd je teveel bezig met de dingen die je al kent, angst, de pijn die jezelf zegt al zovaak te hebben verdrongen, wellicht ben je bang dat weer opnieuw te ervaren

In het gedicht komt voor dat je mischien eindelijk eens uit die cirkel moet stappen, je richten op iets nieuws in plaats

In alle gevallen is het verleden belangrijk, zoals het word uitgelegd is dat hetgene wat ons heeft gemaakt tot wat we zijn, we kunnen niet zonder al zouden we soms wel willen.
Ook jij bent nu gemaakt en wellicht getekend door je eigen verleden.

Op je vraag wie in godsnaam onze geschiedenis gaat onthouden? Ons verleden? Het is niet de vraag wie dat zal doen, die vraag is ook totaal overbodig omdat jezelf weet dat je het je altijd zult herinneren en dat het je achtervolgd waar je ook gaat, jij bent zelf diegene die je verleden bij je draagt, ook al wil je van niet.

Daarom is het belangrijk om jezelf te herinneren dat soms de belangrijkste geschiedenis, is de geschiedenis die je vandaag maakt.

Je zegt dat je "eager" bent om te leren, maar zoals ik het lees laat jij slechts selectief dingen tot je komen, de andere kets je af omdat jij daar geen waarde in ziet, terwijl juist dat mischien het meest waardevolle is.

Je zegt dat je niet naief bent, maar als je alles ontkent, alles afketst en iedere keer maar die muur van regels om je heen trekt zoals je zelf zegt, wellicht uit verdediging tegen de pijn? Als je dat alles blijft ontkennen, en die muur blijft optrekken, ben je wel naief.

Daarom het gedicht, doorbreek die vicieuze cirkel!