[RPG]: Survival Tour.

Nog tien, negen, acht,.. Oeh Douglas kon niet wachten. Hij begint onrustig te tikken op zijn tafeltje. Vier, drie, twee, één.. 'Vrij!' roept Douglas enthousiast terwijl hij op staat. De bel begint als een gek te rinkelen. Het is nu officieel zomervakantie en hij zal naar een compleet nieuwe college gaan zodra de vakantie voorbij is.
Grijnzend port hij zijn klasgenoot naast hem aan. Die zou ten slotte ook mee gaan te touren. 'Let's go!' Douglas sprint naar de gang en wacht op de anderen. Hij legt zijn tas lui op de grond neer. Zijn vakantietassen lagen in zijn locker. Die kon hij meteen ophalen en in zijn tourbusje proppen.
Met zijn vrienden zou hij een paar weekjes gaan touren. Lekker ontspannen met elkaar. Zijn ouders waren toch van plan thuis te blijven, dus mocht Douglas het busje gebruiken.

Nog 5 minuten en Riley mag gaan. Ze hangt half over haar tafel heen, met haar hand haar hoofd ondersteunend. Ze kijkt uit het raam langs de deur, en ziet Douglas al op de gang staan. Ze klopt zachtjes op het raam om zijn aandacht te trekken. Geen reactie, ze klopt nog een keer, íets te hard. Auw.. pijnlijke knokkels. Zielig geeft ze een kusje op haar pijnlijke knokkels. Overdreven zwaait ze naar Douglas en lacht naar hem. Als ze de bel hoort gaan grist ze haar tas mee, en stormt de deur uit. 'VAKANTIEEEEEEEE' schreeuwt ze door de gang heen. Dansend 'loopt' ze naar Douglas, en smijt haar tas tegen de kluisjes aan. 'Ik heb zóveel zin in dat touren he! Hoelaat kom je mij ongeveer ophalen? .' en ze lacht naar hem. Ze heeft er zoveel zin in, geen ouders, dus géen gezeik, en vooral géen regels!

Audrey zit liefjes met haar hoofd in haar handen bij haar tafeltje. Ze glimlacht naar de leraar en deelt ondertussen stiekeme knipoogjes uit naar alle jongens binnen oogbereik. Onder die categorie vallen onder andere Douglas en Tim.
Als de bel plotseling gaat, kijkt ze om zich heen naar wat er gebeurd. Iedereen stond op, maar Audrey bleef nog heel even zitten. Het zou hier de laatste keer worden om van haar plaats op te staan. Voorzichtig komt ze overeind, waarna ze haar tas pakt en het lokaal uitloopt. Ze trippelt naar Douglas en Tim zodra ze de twee ziet.
"Hay jongens," zegt ze met een giecheltje en een knipoog. "En Riley," glimlacht ze er liefjes achteraan, waarna ze haar blik weer naar de jongens laat glijden. "We hebben er zin in" giegelt ze. Ze klapt in haar handen en gaat dan knus tussen de twee jongens in staan. De arm van Tim was precies waar ze op uit was. Nu die van Douglas nog. En alle andere jongens die hier nog gingen komen.



Tim zit op een neer te hupsen op zijn stoel en ziet Audrey vanuit zijn ooghoek knipogen. Hij probeert zo charmant mogelijk terug te lachen. Mislukt.
Als Douglas hem aanstoot, komt hij met een ruk overeind. "Eindelijk," lacht hij, waarna hij zijn tas op zijn rug doet en achter Douglas aanrent. Riley was ook al gearriveerd en aardig als hij is gaat hij voor haar staan en omhelst hij haar. "Hoi," grijnst hij. Dan gaat hij naast Douglas staan en kijkt hoe ook Audrey nadert. Wanneer die tussen hem en Douglas instaat, gooit hij zijn arm over haar schouder. "Natuurlijk hebben we er zin in," grijnst hij naar haar, waarna hij een blik op Douglas werpt.

Octavius zit rustig naar de klok te staren die voor in de klas hangt.
Geduldig kijkt hij hoe secondenwijzer de laatste minuten van dit schooljaar weg tikt.
Plotseling rinkelt er een bel in de gang van de school. Onmiddelijk gevolgd door het oorverdovend stoelgeschraap van een 20 tal stoelen in het lokaal. Het geluid word nog verder opgeschroefd als er mensen beginnen te schreeuwen en zingen van blijdschap.
Octavius schuift in deze chaos rustig zijn stoel aan, pakt zijn volgepropte plunjezak onder zijn tafeltje vandaan en hangt hem over zijn schouder. Terwijl in de rumoerige menigte in de lange gang op zoek is naar de personen die hij vrienden noemt, en waarmee hij dit jaar op vakantie zou gaan word hij aangestoten door iemand die hem een prettige vakantie wenst. Octavius kijkt op maar herkent de jongen niet echt, 'Ja jij ook jongen, hou je haaks.'
Hoofdschuddend kijkt hij de jongen na door de lange gang.
Dan ziet hij plotseling een groepje staan in de gang.
Hij loopt erheen, 'Hej jongens.' Zegt hij tegen het groepje dat staat te wachten.
Octavius dumpt zijn zware plunjezak op de grond. 'Zeg Douglas, je vind het toch niet erg om even langs café T stoepke te rijden he? Ik moet nog sigaretten hebben.'

Douglas kijkt meteen om als hij een hele bekende stem hoort. 'Riley!' roept Douglas naar haar toe, maar ze komt zijn richting al aangewandeld. Als ze hem wat vraagt, moet hij lachen. 'Ik kom je zo rond nu en tien minuten ophalen.' knipoogt hij naar haar. Maar dan komen Tim en Audrey naar hen toegwandeld. 'Haay Audrey.' glimlacht Douglas liefjes naar haar. Audrey is een schat van een meid en Douglas is zo blij dat ze met hem meegaat.
'Ik kan niet wachten voordat we de grens over zijn. Lekker feesten, roken, drinken, doen waar we zin in hebben. En misschien wel naakt zwemmen?' lacht Douglas er bij. 'Nee grapje, zover gaan we nog niet.' Ook Octavius schijnt van de partij te zijn. 'Natuurlijk vind ik dat niet erg! Ik moet zelf ook even halen. Stel je komt iemand tegen die een sigaret wil, dan moet je wat aan te bieden hebben. Toch?'

Ze ziet Audrey en Tim ook al aan komen lopen. 'Hay Audrey' lacht ze liefjes naar haar. Als Tim haar een knuffel geeft knuffelt ze terug. 'Hallo' grijnst ze terug. Ook ziet ze Octavius aan komen lopen, vaagjes kijkt ze hem aan. Ze zwaait naar hem, als ze hoort dat Douglas tegen haar praat. 'Wat?! Ieh, beter ga ik dan nu snel naar huis, tassen beneden zetten en een lange preek van mn ouders aanhoren' en ze rolt met haar ogen. Als ze Douglas iets hoort zeggen over naakt zwemmen lacht ze. 'Zover gaan we nog niet, tss schijnheilige' en ze knipoogt naar hem. 'Hey maar dan ben ik er vandoor, ik zie jullie allemaal straks! Ciao!' ze zwaait naar haar vrienden en loopt aan. Stopt haar oordopjes in haar oren, zet haar iPod aan, en loopt de schooldeuren uit.

''Natuurlijk vind ik dat niet erg! Ik moet zelf ook even halen. Stel je komt iemand tegen die een sigaret wil, dan moet je wat aan te bieden hebben. Toch?' antwoord Douglas op zijn vraag of ze even bij een café kunnen stoppen.
''Het ligt er maar net aan of ze de taal van de liefde spreekt en een leuk koppie heeft.' zegt Octavius met een knipoog tegen Douglas.
Hij kijkt de groep eens rond, hij voelt zich eigenlijk lekker relaxt. Hij zit bij de mensen die hem vrienden noemen en hij zal weer lekker een tijd van zijn ouderlijk huis weg zijn.
'Wanneer vertrekken we?'

Audrey laat een klein lachje horen bij Douglas zijn opmerking. Naakt zwemmen? Oeh. Audrey gaat meer tegen Douglas aanleunen, maar zorgt ervoor dat de arm van Tim over haar schouder blijft. Dan schenkt ze een klein knipoogje aan Octavius. Ach, wat was haar leven toch goed. Ze zwaait liefjes naar Riley als die er vandoor gaat en komt dan ook heel voorzichtig uit de houding die ze net aangenomen had.
"Ik denk dat ik mijn spullen ook maar eens klaar moet zetten bij de deur," giegelt ze, waarna ze Douglas een kusje op zijn wang drukt. Daarna volgt Octavius en dan Tim. "Dag! Tot straks!" Ze pakt haar tas en trippelt vervolgens de gang door, naar buiten. Oh, ze had er zin in, al moest ze straks wel een slachtoffer hebben om haar koffers te tillen. Ze ging 2 koffers, 3 tassen en 2 handtasjes niet in haar eentje kunnen tillen. Dan gaat ze op haar fiets zitten om naar huis te gaan.



"Jij gaat wel zo ver," lacht Tim naar Douglas, bij zijn opmerking over naakt zwemmen. Tja, Tim zag het hem zo doen. Hij geeft Octavius een knikje als hij er ook bij komt staan. "Hoi!" Hij grijnst even en als hij merkt dat Audrey iets verder naar Douglas gaat staan, schuift hij ook een stapje op.
Wanneer Riley vertrekt kijkt hij haar even vaag na. "En ik, nou ja," stottert hij tegen het feit dat hij geen eens een knuffel kreeg. Hij lacht even om zijn eigen verontwaardigdheid en kijkt dan naar Audrey als deze ook vertrekt. Hij geeft haar ook een kus op haar wang en zwaait haar na als ze de gang uit loopt. "Hey Doug en Octavius..," begint hij. "Ik ga ook mijn spullen klaarzetten en dan zie ik jullie straks," Hij slaat Douglas en Octavius even tegen hun schouder en rent dan de gang door, om buiten op zijn fiets te springen en naar huis te rijden.

'Oh, dat zeker.' lacht Douglas naar Octavius. 'We vertrekken zodra ik in mijn busje stap en jullie allemaal ophaal. Tenzij je je spullen al bij je hebt natuurlijk, dan kun je gewoon instappen.' glimlacht hij naar hem. Zodra zijn vrienden reageren op het naakt zwemmen, moet Douglas wel heel breed grijnzen. Ze kenden hem veel te goed, dat is het gewoon. 'Nou oke, wie doet er mee dan?' zegt Douglas dan ook flauw.
Riley vertrekt al, ook wel logisch als hij haar als eerste ging ophalen. 'Tot strakjes!' roept hij haar na. Al snel volgen ook Audrey en Tim. Aan Audrey geeft Douglas een kus terug en tegen Tim drukt hij zijn vuist ook speels tegen zijn schouder. 'Tot zo dan!'
Douglas kijkt naar Octavius. 'Ging je nou met mij mee, of moest ik je nou ophalen?' bedenkt Douglas zich dan. Hij wist dat hij het eerder gevraagd had, of gezegd had, maar nog geen antwoord gekregen had.




Al vrij lang loopt en zelfs vliegt Frankie Lebesque in het aparte wereldje rond. Ze heeft de meest bijzondere plekken gezien, maar ook de afschuwelijksten. Ooit woonde zij op aarde, maar door hetgeen wat haar gedood heeft, leeft ze nu in een compleet andere wereld. Verwoestingen, maar als je wat verderop bent, een heel mooi strand met de schitterende zee. Niet groot, maar zeker niet klein. Ook heeft Frankie de meest bijzondere wezens gezien en zelfs gesproken in dit wereldje. Tja, want een wezen als Frankie, daar moet je mee oppassen. Ze kan doen en laten wat ze maar wil. Zo weet ze je diepste geheimen en kan ze je zelfs bezitten. Dat laatste voornamelijk bij mannelijke wezens.
Vreemde wezens, dat vooral. Want wie heeft er ooit gehoord van een vampier die graag bijt, maar geen bloed lust? Een grondgrijper, iemand die vuur beheerst, noem maar op. Frankie loopt lekker door op haar rode pumps, hopend een bekende tegen te komen.

YUUTA

Yuuta zit tegen een afgebrokkelde muur. Alles om hem heen was zo stil. Met wazige ogen keek hij hoe stofwolken langsdreven op de wind. Het was een ijzige wind. Hij was niet speciaal koud, maar toch branndde de kou op Yuuta's huid. In de verte hoort hij zachtjes het ruizen van de zee.
Met een zucht veegt hij de haren weg voor zijn ogen, die direct weer terugvallen. De stilte is verschrikkelijk, maar het lawaai van de afgelopen dagen was ook niet om aan te horen. Hij moest blij zijn dat er eindelijk wat rust was teruggekeerd in deze wereld.
Hij zucht nog een keer en sluit zijn ogen. Direct verschijnen de beelden van verwoesting, van pijn van lawaai voor zijn ogen. Met een schok gaan ze weer open. Waar zou zijn familie op dit moment zijn?

[ OOC ; oeps mega post ]



Ze loopt met behoorlijk wat tempo naar huis. Ze kijkt op haar horloge naar de tijd. 'Shit' ze begint sneller te lopen, over 5 minuten ofzo zou Douglas al aan haar deur staan. Nog éen bocht en ze is thuis. Ze stormt de trap op, zonder iets tegen haar ouders te zeggen. De 2 mega tassen die ze gepakt had, gooit ze over de balustrade heen, en komen met een behoorlijke klap op de grond. 'RILEY!' hoort ze haar moeder vanuit de keuken. De laatste spullen stopt ze in haar rugzak, en ze gaat naar beneden. Haar tassen legt ze in de keuken, en ze gaat bij haar ouders aan de keukentafel zitten. Tijd voor voorlopig de laatste preek. Ze hoort haar ouders het een en ander zeggen over dat ze bij de groep moet blijven, en geen dingen doen die zij niet zouden doen. Ze luisterd maar half, omdat ze naar buiten kijkt, elk moment kan het busje van Douglas de plaats op rijden. 'Ja ik blijf bij de groep. En niks doen wat jullie niet zouden doen?! Dus ik moet dus eigelijk saai zijn op vakantie?' zegt ze plagerig. Yuk, zo vreselijk! Enigs kind zijn, en dan óok nog eens zo beschermend. Ze durft haast te wedden dat haar moeder Douglas heeft gebeld om haar in de gaten te houden. Bij die gedachte alleen al wordt ze misselijk. 'Nou Douglas kom op, ik wil gaan' zegt ze onrustig.

Nog een beetje wankel loopt Julie door een verwoeste steeg. Ze kijkt alle kanten op, maar ziet niemand. Ze laat zichzelf tegen een muur zakken en probeert haar gedachten een beetje op orde te brengen. Nog geen paar dagen geleden was ze rustig aan het kaarten met de jongens, tot ze buiten een harde knal hoorden. Natuurlijk waren ze meteen naar buiten gerend, maar Julie wenste nu dat ze dan niet hadden gedaan. Er was veel rumoer en ze raakten elkaar kwijt. Nu loopt ze al dagen rond op zoek naar een bekend gezicht. Ze zucht eens diep en haalt wat foto's uit de zak van haar spijkerbroek. Een paar jongens kijken haar lachend aan. Wanhopig probeert ze zichzelf in een van de jongens te veranderen, maar het wil niet helemaal lukken. Ze springt op en schopt uit pure woede tegen een omgeslagen vuilnisbak aan.

'Ging je nou met mij mee, of moest ik je nou ophalen?' Vroeg Douglas aan hem.
Octavius hijst zijn plunjezak weer over zijn schouder,'Ik heb al mn spullen bij me, lets go zou ik zeggen.'
De rest van de groep was inmiddels naar huis vertrokken om hun spullen op te halen.
'Ik stel voor dat we eerst langs het stoepke gaan.'
Octavius had het idee dat dit een hele rare vakantie ging worden.

'Riley woont vlakbij 't Stoepke. Als ik jou daar afzet, dan rijd ik wel even de straat uit om haar op te pikken en dan haal ik jou ook weer op.' zegt Douglas dan. Ondertussen maakt hij zijn locker open om zijn vakantietassen te pakken om het vervolgens mee te slepen richting zijn tourbusje.
Ervan uitgaand dat Octavius hem wel zal volgen, loopt hij de deur uit en ademt de frisse lucht in. Nicotinegebrek. 'Zou je ook een pakje voor mij kunnen halen dan? Ik betaal je dan meteen terug.' zegt Douglas vrolijk en kijkt op de klok bovenin de school. 'Bliksem. Het is alweer bijna half vier. Die leraren weten ook niets anders dan ons zo lang op school te laten blijven.' moppert Douglas.
Eenmaal bij zijn busje, maakt hij het open en propt zijn tassen in de laden, boven de stoelen. De stoelen stonden twee bij twee en dan vier keer zo lang. Slaapplaats hadden ze in ieder geval wel in het busje. 'Je mag ook wel binnen komen.' grijnst Douglas naar Octavius en gaat dan op de bestuurdersplaats zitten.




Frankie merkt dat ze nu dichtbij de zee is. Misschien kwam dat ook wel omdat er nieuwe informatie door haar heen gleed. Onbekende informatie. Een jongen, dat was het zeker. Glimlachend loopt Frankie richting de zee, op het onbekende af. Ze is hier wel vaak geweest, maar degene die het haar juist zo onbekend maakt, maakt haar nieuwsgierig. Dan ziet Frankie de jongen die ze bedoelde, op een afgebrokkelde muur, net een ruïne.
Vrolijk als ze is spreidt ze voorzichtig haar vleugels uit om richting de muur te gaan en blijft daar op balans staan, haar vleugels weer teruggetrokken in haar schouderbladen. Ze hurkt bij de jongen die zijn ogen gesloten heeft. Direct daarna gaan ze weer open. 'Hallo Yuuta.' glimlacht ze liefjes naar hem. Nu ze in zijn ogen kon kijken, begint ze meer en meer van hem te weten.

''Zou je ook een pakje voor mij kunnen halen dan? Ik betaal je dan meteen terug.
'Bliksem. Het is alweer bijna half vier. Die leraren weten ook niets anders dan ons zo lang op school te laten blijven.'
Octavius stapte vertwijfeld op de bijrijders stoel van het busje.
'Ja die verdomde leraren ook altijd.' gromt Octavius terwijl ze beginnen te rijden, onderweg naar het cafe. 'Ja is goed, ik haal wel even wat te paffen voor je.'
Ze waren bij het café aangekomen. Octavius stapte uit en liet zijn plunjezak in de auto liggen. 'Druk maar 3x op de claxon als je weer voor de kroeg staat.' zegt Octavius tegen Douglas achter het stuur. Hij slaat de deur dicht, loopt om het busje heen en stapt de kroeg binnen.
Het was een gezellige ingericht kroegje, echt een bruin café en het plafond werd bijna aan het zicht onttrokken door een blauwachtige walm die in de hele kroeg in. 'Goedemiddag Johhny' begroet Octavius de barman als hij binnenkomt.
Octavius gaat aan de bar zitten en de waard komt naar hem toe, 'Eerst maar een gouden 1?'
Octavius glimlacht, 'Ja doe eerst maar een gouden 1. En pass me gelijk ook ffe een paar rooie.' De barman knikt. Nadat hij het goudgele biertje heeft neergezet op een viltje bukt hij onder de bar en haalt er een slof sigaretten uit. '20 pakkies, dan kan jij weer ffe vooruit.'
'Zet maar op de rekening, ik betaal wel als ik terugkom van vakantie'
'Het nusje krijg je van mij, voor de rooie lap je maar de volle pond.'
Octavius glimlacht en knikt. De waard schrijft alles snel op de rekening en tikt het in in de kassa. 'Dus meneer gaat op vakantie? Doe maar duur, en waar denkt meneer dat ik van rondkom als zijn vaste klant niet meer op bezoek komt?'
Octavius glimlacht weer 'Op jou ouwe rakker.' hij hief zijn glas naar de barman.
'Doe nu niet net alsof je arm bent Johhny, jij kan 3 retourtjes naar de maan betalen en dan nog geld genoeg overhouden voor een wereldreis.'
De barman haalde zijn schouders op alsof hij van niks wist, 'Je weet wat ze zeggen, wat int vat zit verzuurt niet. Maar ik ben toch benieuwd naar hoe jij dat allemaal weet.'Octavius grinnikt, 'Ach, het heeft zijn voordelen om van oude Adel te zijn.'

'Is goed.' glimlacht Douglas nog naar Octavius, voordat hij uitstapt. Als de deur goed dichtzit, rijdt Douglas verder. Riley woonde maar een stuk of tien huizen verderop. Douglas stopt dan ook vlak voor Riley's huis en stapt uit. Hij ging dit keer niet claxoneren, stel dat Octavius het vanaf daar zou horen, dan zou hij meteen naar buiten gaan om vervolgens in te stappen, en dat was ook niet de bedoeling. Hij zou namelijk meteen daarna Audrey op kunnen halen, omdat zij ook dicht bij Riley in de buurt woont. Als hij haar dan opgehaald heeft, zal hij Octavius ophalen. Maar eerst Riley.
Douglas loopt naar de deur en drukt op de bel. Een tikje gespannen begint Douglas te neuriën. Hij hoopt dat haar ouders Riley niet hebben kunnen overhalen thuis te blijven, anders mocht Douglas weer voor hun neus staan dat ze gewoon meemoest en anders te veel dingen zou missen. Het is nu een kwestie van afwachten.

Charlotte

Lotte opende haar ogen. De wekker beweerde dat het al laat was, te laat. En ze zou vandaag op vakantie gaan met haar klasgenoten..! Lottie schrok wakker en sprong op. Ze hinkelde door haar kamer, met een been in een broekspijp, een arm in haar shirt, zoekend naar haar mobiel en haar koffer. Toen stopte ze. Haar koffer was ingepakt. Gelukkig, ze had gisteren dus alles afgemaakt. Ze kleedde zich verder rustig aan en vond haar mobiel in haar broekzak. Ze tikte het nummer van Douglas in. Terwijl ze wachtte tot hij opnam bekeek ze zichzelf in de spiegel. Haar haren waren nog niet uit de warrige vlecht waarmee ze altijd sliep. Ze droeg een gele skinnyjean en een wit topje, met een groen jasje. Haar ene witte en andere roze sok zouden zometeen in een groen paar AllStars stappen. Ze was zoals gewoonlijk niet opgemaakt.
Niemand nam op. Ze sprak een bericht in:
'Hey, Douglas, met Lotte. Luister, ben je al begonnen met iedereen op te halen? Het is nu... 9.17, ik denk dat ik over een kwartier klaar ben, kom je dan? Ik woon op nummer 15 van de Kroonstraat. Nou ja, ik zie je dadelijk wel aankomen. Ciao!'
Ze klikte op de rode knop en stopte haar mobiel terug in haar zak. Daarna ging ze haar haren kammen. Ze vlocht haar haren opnieuw en deed er een glanzende gele haarband in. Toen ging ze even na of ze alles had ingepakt.

Qarinah Lamia Sei -Ly-

'Shut up! SHUT UP!' gilde Ly naar het kleine beest.
Het mormel probeerde haar al 5 minuten lang wijs te maken dat haar kasteel zo aangevallen zou worden. Nou ja, het was al half verwoest, maar het was wel haar huis!
Dat ding praatte nog verder. Ly sloot haar ogen en krijste een spreuk van verwoesting. Haar oren deden al pijn van de krassende stem van het monstertje. Toen ze haar ogen weer open deed, was het weg. De heks zuchtte.
'Ik ben deze chaos al zat,' mompelde ze.
Toen stond ze op en ging wandelen door het kasteel. Met iedere stap die ze zette zei ze:
'Ik. Ben. Qarinah. Lamia. Sei. En. Dit. Is. Mijn. Kasteel. Dat. Gaat. NIEMAND!' (krijs) 'Van. Mij. Afpakken!'

Nog steeds uit het keukenraam kijkend, hoort ze haar ouders nog doorpreken. Ze hoort een auto, maar ze ziet er geen? 'Douglas douglas douglas' en ze kruist haar vingers. Als dan de bel gaat springt ze op. 'JA!' zegt ze met een hoog stemmetje. Ze gooit haar rugzak letterlijk over haar schouder heen, en sleurt haar tassen naar de voordeur. Haar vader maakt de deur open, en vriendelijk begroet hij Douglas. Riley trekt éen wenkbrauw omhoog naar haar vader. 'Rare man..' fluistert ze. Ze neemt afscheid van haar ouders [drama], en ze beloofd dat ze iets zal laten horen. Ze loopt naar buiten met haar tassen, en er verschijnt een glimlach op haar gezicht als ze het busje ziet. 'Dit gaat zó geweldig worden!' en ze lacht naar Douglas.

'Tsja, Romeinse adel was het toch Octavi?
Octavius knikt.
'En hoe komen ze er zo opeens bij dat jij en die smerig rijke famillie van je daarvan afstammen?'
Octavius grinnikt, 'Tsja, 1 of andere nozem die niks te doen had heeft de hele bloedlijn van de laatste Romeinse Koning Priscus nageplozen. Zo kwam hij via via en een hele hoop nachtelijke uren in de oude senaats bibliotheek in Rome bij mijn ouders en dus ook bij mij terecht.'
De barman maaide met zijn armen door de lucht, 'Er is ook maar 1 iemand do zoveel mazzel kan hebben, en dat ben jij ouwe rotzak, en ik maar hardwerken voor mn centen.'
Octavius ontweek de maaiende armen van de barman die hem een aai over de bol wou geven en antwoordde 'Hé jij hebt makkelijk praten, ik ben verplicht om voor een nageslacht te zorgen aangezien ikzelf enigskind ben.'
'Ach arme ziel, een rijke knappe knul en dan moet je ook nog een hoop kindjes te maken om je adelijke geslachts lijn in leven te houden? Arme stakker.' schertste Johhny.
Octavius antwoordde uit wijsheid maar niet op deze opmerking, Johhny kon onmogelijk weten hoe moeilijk het voor hem was om iemand binnen zijn gevoelens te laten.

De vader van Riley doet open en Douglas glimlacht breed. 'Hallo, is Riley er ook? Ik kom haar ophalen.' Maar dan ziet Douglas dat Riley al in de gang staat met al haar spullen. Godzijdank hoefde hij de ouders niet nog eens over te halen. 'Het komt goed meneer Jackson, ik zal goed op Riley passen.' glimlacht hij breed naar Riley's vader en na heel wat beloftes doet Douglas zijn arm over Riley heen en begeleidt haar naar zijn busje.
'Het wórdt geweldig!' corrigeert Douglas haar met een lach en als Riley binnen zit, haalt Douglas even zijn mobiel tevoorschijn als hij ziet dat hij een voicemailbericht heeft, heel wat uren geleden. Snel beluistert hij deze. Charlotte. Dat kon Douglas meteen al horen. Douglas vond het al vreemd dat ze niet op school was en besluit haar te sms'n.

'Hyee Charlotte!
t Was al vreemd dat je niet op school was, maar ik zal je zo ophalen.
Ik heb net Riley opgehaald en ik doe nu Audrey. Je kunt me binnen een kwartier verwachten.
Tot zo dan! xxx Doug'

Bij deze verstuurd hij het smsje en start dan het busje om door te rijden naar Audrey. 'Na Audrey halen we Octavius weer op. Ik was helemaal vergeten dat Charlotte ook mee ging. Dus die moeten we ook even ophalen.' knipoogt Douglas naar Riley. 'Heb je je spullen al in de laden gesmeten?' Voorzichting remt Douglas voor Audrey's huis en stapt uit. 'Zo terug.' glimlacht Douglas naar haar en ook hij belt bij Audrey aan.

Audrey is blij als ze eindelijk thuis is en ze zet haar fiets netjes in de schuur. Dan gaat ze via de achterdeur naar binnen. Er was niemand thuis. Waarschijnlijk waren haar ouders nog aan het werk, maar ze nam zich voor een briefje neer te leggen dat ze weg was, snel zou bellen en geen gekke dingen zou doen. Ahum.
Vlug trippelt ze op haar hakjes door het huis, naar haar slaapkamer. Het was maar goed dat ze haar spullen al gepakt had. Eerst dumpt ze alle koffers, stuk voor stuk, naar de voordeur, waarna haar tassen volgen en dan haar handtasjes. Net als ze het briefje voor haar ouders geschreven heeft gaat de bel.
"Haaay!" zegt ze opgewonden, waarna ze Douglas omhelst en een kus op zijn wang drukt. "Oh hemel, je gaat me echt moeten helpen dragen," Ze kijkt met haar liefste oogjes naar Douglas en wijst dan naar haar koffers.

Charlotte

Zo, koffer opnieuw ingepakt. Charlotte knikte tevreden. Toen bzz'de er iets in haar broekzak. Ze nam haar mobiel en las een sms'je van Douglas. Toen lachte ze en sms'te terug:

Hiya Doug.
Nee, ik voelde me ook 's ochtends niet zo fijn, en mams belde af. Trouwens, ik had de mentoren gesproken, en op zich had in vandaag helemaal niet hoeven komen, vandaar dat ik niet op school was. Maar goed, nu ben ik uitgerust, opnieuw ingepakt en helemaal klaar. Tot zo!
x Lotte

Toen belde ze haar moeder.
'Met Mary Mason.'
'Hey Mam, ik bel om te zeggen dat ik zo word opgehaald door Doug, dus over een halfuurtje ben ik weg,' zei Lotte.
'Is goed schat. Vergeet je je paspoort niet?'
'Nee Mam. Nou ja, tot over een paar weken dan!'
'Ciao lieverd. Ik hou van je!'
'Ik ook van jou Mams.'
Met die woorden beeindigde [geen trema, surrie] Lottie het gesprek en ging haar paspoort zoeken. Nadat ze die had gevonden sleepte ze haar koffer en kleine rode Eastpak-rugzak (helemaal versierd met owesome hippie-prulletjes!) naar beneden. Toen was ze helemaal klaar en ging ze op de bank liggen, wachten op Douglas en de rest.

Als Audrey opendoet, geeft Douglas haar zijn mooiste glimlach en geeft haar ook een kus ter begroeting. 'Té lang niet gezien.' knipoogt hij naar haar. 'Ik had je het liefst bij me gehouden. Gelukkig heb ik die kans nu.' lacht hij subtiel en wrijft vervolgens in zijn handen. 'Nou, kom maar op. Wat kan ik dragen?' Als Douglas de gang in kijkt, moet hij even slikken. Hemel, hoe krijgen ze dit in zijn bus? Er moesten nog meer mensen mee. Douglas besluit niet te klagen, want dat schijnen vrouwen niet leuk te vinden.
Douglas stapt het huis binnen en pakt van alles in zijn handen en aan zijn armen. Dit keer had Douglas Octavius echt nodig om dit allemaal naar zijn busje te sjouwen. 'Trouwens,' begint Douglas tegen Audrey, 'Charlotte gaat toch wel mee. Ik kreeg een voicemailbericht. Dus het wordt heel gezellig met z'n allen.' glimlacht Douglas en stopt Audrey's spullen in het busje. 'Eehm, moest er nog meer mee?'

'Het viel me nog mee dat m'n vader naar je lachte joh.. hij heeft het niet zo op het mannelijk geslacht' lacht ze naar Douglas. Nee, als er iemand aan zijn Riley kwam dan was persoon in kwestie nog niet jarig, allemaal veel te overdreven! Ze gooit haar tassen in de laden, en ze gaat achter Douglas zitten. 'Oh Charlotte gaat wel mee? Ik had haar niet op school gezien? Nice dat ze mee gaat! lacht ze. 'En ja die tassen liggen daar wel goed! Voorlopig dan' en ze knipoogt terug. Als ze verder rijden naar Audrey kijkt Riley nog naar haar ouders, ze lacht naar ze, en zwaait ze nog uit. Als ze bij Audrey zijn gaat Douglas haar halen, niet veel later komt hij naar buiten met weet ik veel hoeveel tassen. Riley begint te lachen. 'Weet je zeker dat je alles hebt Audrey?' lacht ze naar haar.

Audrey kijkt met een glimlachje naar Douglas' blik als ze de deur geopent heeft. "Nu blijf ik heel lang dichtbij je. Beloofd," knipoogt ze.
Audrey kijkt hoe Douglas alle tassen pakt en glimlacht. Kijk, zo hoorde het. Zelf pakt ze haar handtasjes en wandelt ze achter Douglas aan. "Ach ja, leuk," zegt ze vaag, als antwoord op het feit dat Charlotte ook mee ging. Ze had het er niet zo op dat er nog meer meiden meegingen, maar dat wisten de meisjes niet. Pas als ze aan haar jongens gingen komen, zouden ze het horen. Audrey wordt uit haar gedachten gehaald door Douglas. "Nee, dit was alles," Ze slaat zelf de deur van het huis dicht en klimt vervolgens op de passagiersstoel, naast Douglas. Haar tasjes legt ze bij haar voeten.
"Ik heb alles hoor," glimlacht ze liefjes naar Riley, waarna ze een knipoogje aan Douglas geeft.